प्रेम : म : झापा

सहयात्रा टिभी

यस्तै रातिको नौ बजेको थियो। म्यासेन्जरमा म्यासेज आयो मुना भोलि झापा जानुपर्छ तयार भएर बस। आस्थाले जसरी भएपनी तिमिहरु आउनु पर्छ मेरो बिहेमा भनिकी छे,यो म्यासेज गर्ने अरु कोहि नभएर सदि थिइ मलाई जान्छु जस्तो लागेको पनि थिएन र म झापा जानलाइ मानसिक रूपमा तयार पनि थिन। त्यसैले मैले म जादिन होला त जानु भने, तर उसले धेरै कर गरेपछि नाइ भन्न मन लागेन। बिहे त्यो पनि मिल्ने साथिको ठिक छ जानुपर्यो भन्ने सोचे र बिहान साढे छ बजेतिर कोटेश्वर पुगे।माइक्रोबसमा सिट बुकिङ थियो सदि कौसलटाल बाट गाडी चढ्छु भनेर आएकी थिन। म सरासर गएर आफ्नो सिटमा बसे।

गाडिमा बसेर झापाको मीठो कल्पनामा हराउनै के आटेकी थिए एक जना युवक हेर्दा राम्रो थियो सुन्दा बोली मीठो थियो । उसले भन्यो ”ओइ कता हराएकि तिमी मेरै कल्पनामा त हैन” ।म झसङ्ग भए न देखेको छु,न चिनेको छु पहिले त लाग्यो मलाई भनेको हैन होला।त्यसैले केही बोलिन तर पछि मेरै छेउ आएर फेरि त्यसैगरि भनेपछि पक्का भयो मलाइ नै रहेछ भनेर। अनि मैले भने “मैले बुझिन तिम्रो कुरा न म तिमिलाइ चिन्छु नै”।उसले भन्यो “तिमिले मलाई राम्रोसंग चिनेकी छौ बस अन्जान छौ तिमी यो सत्यसंग तर म तिमिलाइ राम्रो संग चिन्छु किनकि म हरपल हरक्षण तिमिसंगै हुन्छु”।उफ् उसका कुराले मलाइ कन्फिउज माथी कन्फिउज गरिरहेका थिए मैले केही बुझ्नै सकिरहेकी थिन उ पल मै आउथियो पल मै हराउथ्यो।उसको यो चक्करमा गाडी कतिबेला कौशल्टार पुगेछ,सदि छेउमेरै बसिसकिछ मैले थाहासम्म पाइन। झन म त उसलाई खोज्न पो थालेछु यताउता सदिले बोलाएपछी पो झस्के….. ।

गाडी रोकिन्थ्यो चल्थ्यो। उ मेरै छेउ हुन्थ्यो घरी मलाई हेरथ् योघरी के के भनी जिस्काउथ्यो अनि मैले चिच्याएरै भने को हौ तिमी किन मलाई यसरी सएताको। अब भने उसले भन्यो “म तिमिलाइ माया गर्ने मार्ने मान्छे,तिमिलाई चाहाने मान्छे अनि हरपल तिम्रो वरिपरि हुने मान्छे, तिमीलाई थाहा नदिई तिमि भित्र बस्ने मान्छे । म उसको कुरा सुनेर हासे र भने “यस्तो भन्ने तिमी पहिले मान्छे हैनौ मेरो लागि” अनि उसले भयो ” तर अन्तिम भने हु ” म उसको जवाफले अबाक भए । केही बोलिन एकछिन सबथोक रोकिए झै लाग्यो अनि उसले मेरो हात मेरो मुटुमाथी राख्दै भन्यो यहाँ छामी हेर त त्यही छु म, तिमिसंग हरपल धड्किन्छु,यस्तै कुरैकुराको शिलशिलासंगै माइक्रोबस झापाको दमकमा रोकियो आस्थाको भाउजू हामिलाइ लिन बसपार्क आउनु भएको थियो हामि उहाँसंग जाने भयौ।
आजलाइ मेरो यात्रा सकियो सायद उसको पनि हामिसंसगै उ पनि माइक्रोबसबाट ओर्लियो। उ फेरि त्यतै कतै हरायो म र सदि भाइजुसंग उहाको मामाघर गयौ।घरमा मामा माइजुले यति आत्मीय व्यवाहार देखाउनु भयो कि उहाहरुसंग पहिले पटक भेटेको आभास नै भएन। घरका सबैजना रमाइला र आत्मीय थिए। खानाखाइबरी यात्राले थाकेका हामि बेडमा ढल्किने बितिक्कै निदाएयौ । झापा दमकको पहिले बिहानि यति मनमोक र रमणीय थियो कि त्यो हसिन बिहानिमा जिन्दगी नै बिताउ जस्तो त्योपनि उसैसंग….। बिहानी सकिएसंगै म र सदि आस्थाको घर गौरिगन्ज तिर लागेयौ । माइजू बसपार्क सम्म छोड्न आउनु भयो। यतैकैमा कसैले मेरो हात पछाडि बाट समायो म चिच्याउन आटेकी के थिए। उसले चुप भनेर मेरो मुखमा हातेर राखेर भन्यो “तिम्रो हात यसरी नै समाएर जिन्दगीको त्यो अन्तिम क्षणसम्म यात्रा गर्न मन छ प्यारि,तिम्रो मन्जुरी छ नि”। मैले हात झटारे र रिसाउए उसले गालामा हात सुम्सुम्याउदै भन्यो तिमी यसौ त यति राम्री झन रिसाउदा बयानौ गर्न सक्दिन म उफ् ! उसको कुराले म हास्न पो थालेछु। फेरि यताउता हेरे कसैले देख्ला कि भनेर हासो रोके अनि म र सदि गौरिगन्जको गाडी चडेढौ उ आयो पनि हामिसंगै।

हामि आस्थाको घर पुगेयौ,आस्था बाहेक कसैलाई जान्दौनथेयौ हामी तरपनी सबैलाई नमस्कार गरेर औपचारिक पूरा गरेयौ आस्था भोलिकी बेहुली उसलाई के के भन्दै जिस्कायौ । जसै साझ पर्यो अरुले के सोचे थाहा भएन तर मैले भने धेरै थोक सोचे एकपल आमा भएर,एकपल साथी भएर एकपल छोरी भएर,अनि एकपल दुलही भएर आज आफ्ना भनिएका सम्बन्ध भोलि पराइ हुनेछन्,पराइ आफ्ना बन्नेछन्,आज मात्र छोरी बनेकी मान्छे भोलि कसैकी श्रीमती, बुहारी, भाउजू,र माइजू आदिजस्ता सम्बन्धमा ढल्नुपर्ने छ, हरेक सम्बन्धलाई पछि छोड्दै नयाँ सम्बन्धमा जोडिनु पर्ने छ,आफ्नालाइ रुवाएर अरुको जिन्दगीमा खुशी छर्दै हिड्नु पर्ने उफ! कस्तो नियति हो यो छोरिको ! यि सब कुरा सोच्दा सोच्दै मेरा आखा त भरिन थालेछन् अनि मेरा आसु पुछ्दै उसले भन्यो तिमी भावुक छेयौ, तिमिलाइ हरेक कुराले छुन्छ भो अब धेरै नसोच र तिमी सुत भोलि बिहेको दिन तिमी राम्री देखिनु पर्छ। मेरोलागि भएपनी उसले भन्यो उसंग कुरा गर्दागर्दै निदाएछु ।
भोलिपल्ट बिहे बिहानदेखि भित्रबाहिर सुरु भयो बिहेको विधि सुरु भयो जन्ती आए स्वयम्बर,कन्यादान, बिबाह देखि लिएर आसुसंगै दुलहीको बिदाइ भयो। दुलहा पट्टी खुशी हुँदै दुलही लिएर गए माइती अँध्यारो मुख लगाउदै कोठा कोठा पसे। यो दृश्यले मैले अगाडि सोचेको जस्तै थियो।आज रुन भन्दा पनि सोच्न मन लागेको थियो। चिच्याएर समाज र संस्कारसंग सोध्न मन लागेको थियो। के छोरी हुनु यति ठूलो गल्ती हो कि छोटो जिन्दगीमा आफ्नैलाइ रुवाएर आफू खुशी हुनुपर्ने,आफ्नो घर आफ्ना बाआमा सब छोड्नै पर्ने किन तर मेरो जवाफ न समाजसंग नै थियो, र छ न संस्कारसंग । उ त बस मेरो मौनतालाई निहाली रहेको थियो,उ चाहन्थ्यो म केही बोलु तर म चुपचाप चुपचाप थिए।उसले मलाई झट्काएर भन्यो केही त बोल अनि मैले भने देखेयौ हैन मैले भनेको जस्तै भयो त्यसैले मलाई न प्रेम गर्न मन लाग्छ न बिबाह । उ मेरो कुराले स्तब्ध भयो सायद यसको जबाफ उसंग पनि थिएन।

झापाको बसाइ सकिदै थियो काठमाडौ हिड्ने समय हुन आटेको थियो उसले भयो प्रेम त्याग हो,समर्पण हो,प्राप्ति हो चाहना हो पुजा हो र भगवानको दोस्रो रुप हो । प्यारी तिम्रो र मेरो यात्रा सकियो म त बस तिम्रो यात्रा पुर्ण गराउन आएको साहयात्रि हु यात्राको रहस्य तिमीले बुझिसक्यौ। र मेरो यात्रा पनि पुरा भयो।अब जुनदिन तिमिलाइ प्रेम हुन्छ त्यो दिन तिमिले मलाई सम्झिने छेयौ र म आउनेछु तिम्रो लागि मात्र तिम्रो लागि… आज तिमिसंग प्रेमका शब्द छन्। तर प्रेम छैन कुनै दिन तिमिसंग ति दुबै हुनेछन् र तिमिलाई महसुस हुने छ तिमी जस्तै,तिम्रा शब्दमा जस्तै प्रेम सुन्दर छ ।

उ यति भनेर हरायो म भित्रै ।

र उसलाई र उसका कुरा सोच्दै म झापाको यात्रा सकेर काठमाडौ तिर लागे …. ।